Moristoteles podbija Grecję cz. 3

Hau

To znowu ja  

Psijaciele i Psijaciółki! Proszę wybaczcie moją dłuższą nieobecność, ale sprawy związane z nowym mieszkaniem tak mnie pochłonęły, że nie miałem wolnej chwili. Dużo się wydarzyło w ostatnim czasie, ale po kolei.

Najważniejsze było dla mnie to, żeby poznać okolicę. Wiecie – czasami jak człowieki się zgubią to trzeba ich doprowadzić do domu, więc poszedłem z misją. W tym celu zaznaczyłem wszystkie strategiczne miejsca wokół domu – murki, drzewa, krzaki, krawężniki i worki na śmieci (nie zdawałem sobie wtedy sprawy, że worki zabierają w nocy – bo tu śmieciarka jeździ o 4 nad ranem).  Dalsza okolica też jest ważna, bo przecież nie będę prowadzał człowieków tylko koło domu, więc zaproponowałem, żebyśmy pojechali gdzieś dalej – do centrum. Ku mojemu zaskoczeniu oni się zgodzili. Wskoczyłem więc szybko w szelki – jak to mam w zwyczaju- i szybko magicznym pokojem załamującym czasoprzestrzeń na dół i już byłem koło samochodu. Ale co to? Nie wsiadamy? To jak dostaniemy się do centrum? Ja jeszcze dam radę, bo mam 4 łapy, ale człowieki na tych swoich dwóch dziwnych długich łapach to mogą mieć problem.  Ale skoro chcą to sobie myślę- dobra, idziemy.

Najpierw poszliśmy koło mojego ulubionego skwerku.

Była tam jakaś nowa blondyna, jeszcze się z nią nie zapoznałem ale zostawiłem to na inny dzień, bo miałem przecież ważne zadanie do wykonania. Dotarliśmy do głównej ulicy. Pani zatrzymała się koło kiosku – pewnie kupuje jakieś psiekąski dla mnie. Ale to jednak nie były psiekąski tylko bilety. Znowu będę PETEM – pomyślałem.  Dobra, skoro ma to nam pomóc znaleźć się w centrum – jestem gotowy zdobyć się na to poświęcenie. Zaniepokoiło mnie jednak coś dziwnego – bilety były tylko dwa. Hmmm…. Kto idzie na piechotę? Bo ja jadę. Okazało się, że jedziemy trolejbusem – to taki mix autobusu z tramwajem, bardziej autobus niż tramwaj – pomigane to – po prostu autobus z kablem na dachu. Nie pytajcie skąd wiem.

Psiznam że miałem trochę stres. Dlaczego? Bo uczciwy ze mnie pies i oszukiwać nie lubię a jazda bez biletu jest karalna, a jak wszyscy już wiemy – za dużo pieniędzy to ja nie mam. Wszystko przejadam na bieżąco więc kary nie będę miał z czego zapłacić. Pomyślałem, że Pani zastosuje swój popisowy numer, czyli bierze mnie na ręce i wtedy jestem jakby niewidzialny. Nigdy się nie zastanawiałem nad tym, czy to faktycznie działa, ale skoro na statku nikt mnie nie zauważył, to chyba coś w tym jest.  Człowieki chyba zauważyli moje zdenerwowanie i wyjaśnili mi, że w Grecji mogę jeździć bez biletu. Ale numer! Będę musiał częściej z tego korzystać!

Te kilka przystanków minęło mi spokojnie, ale musiałem dać Pani do zrozumienia, że przecież jadę poznać teren więc MUSZĘ widzieć co się dzieje za oknem. Z poziomu podłogi to taki kiepski widok jednak. Wniosek Pani wyciągnęła szybko – wzięła mnie na ręce i już wszystko widziałem.

Po kilkunastu minutach wysiedliśmy w centrum. No nie powiem, nawet ładne. Cyknąłem sobie selfie przed jakimś budynkiem, chyba jakiś Uniwersytet czy coś takiego i ruszyliśmy dalej.

Zrobiłem się głodny. I tak między nami: to trochę się jednak zmęczyłem. Kondycja trochę mi spadła, bo dawno nie biegałem za piłką. Ale do brzegu.  Człowieki znaleźli wolny stolik z trzema krzesłami i usiedliśmy wspólnie do posiłku. Zamówiłem sobie kalamaka i zimne piwko.

Kelner trochę się zdziwił, że zjem aż tyle, ale kalamaki są tak dobre, że zjadłem całego. Frytki oddałem Pani bo chyba też już zgłodniała. Piwem podzieliłem się z Panem. Szczerze mówiąc, to miałem ochotę wypić całe, ale Pan zrobił słodką minkę – ciekawe od kogo się nauczył- to dałem mu trochę.  Muszę Wam powiedzieć, że jak na pierwszą w moim życiu wizytę w restauracji, to byłem mile zaskoczony całą obsługą. Krzesła wygodne, z głośników leciała grecka muzyka, porcja w sam raz. Na jedzenie nie czekaliśmy zbyt długo, ale wystarczająco, żebym odpoczął. Co mnie jednak zdziwiło na sam koniec to to, że gdy kelner przyniósł deser, to tylko dwie porcje.  A ja nie byłem u Pani na rękach więc nie byłem nie widzialny- dziwna sprawa. Pomyślałem jednak, że może to i dobrze, bo ostatnio nie mam za dużo ruchu i wolę nie jeść słodyczy, bo przez zimę ciężko będzie mi zgubić dodatkowe kilogramy. Tak między nami to w ogóle nie jem słodyczy, moje człowieki mówią, że psy nie mogą ich jeść. A człowieki mogą jeść?! Moi to najpierw się najedzą a później: „Chodź Morrisku pójdziemy na rowery spalić kalorie. Fajnie- tylko czemu oni całą drogę siedzą na czterech literach a ja muszę za nimi biec, skoro to oni jedli? Dobrze, że drogę powrotną pokonywałem moim czerwonym cabrioletem 

Wiadomo, że najedzony pies to szczęśliwy pies. Po obfitej kolacji, mogłem iść zwiedzać dalej. Spacerowaliśmy małymi uliczkami, mijaliśmy sklepy, ale nie miałem zbyt dużo czasu na oglądanie witryn, bo musiałem zapamiętywać drogę i co jakiś czas ją zaznaczać. Minęliśmy ulicznego grajka, który śpiewał nawet fajny kawałek, więc zatrzymałem się, żeby posłuchać ale moje człowieki poszli dalej. Pomerdałem wesoło moim ogonkiem, pokazując muzykowi swoją aprobatę i ruszyłem za nimi. Nie mówiłem Wam tego wcześniej, ale uważam, że jestem dosyć uzdolniony muzykalnie. Gdy Pani grała w domu na keyboardzie to często użyczałem swojego głosu. Poza tym, w każdą środę o 15 miałem umówiony trening strun głosowych, odbywający się w rytm syreny alarmowej w mojej wsi. Krótko, bo krótko, ale zawsze to coś. W sumie, jak patrząc na to, że mam 4 lata a trening był w każdą środę bez wyjątku, to chyba jednak mogę mówić, że coś niecoś o muzyce wiem.

Chociaż dzień już zbliżał się ku końcowi to na głównym placu w Atenach- czyli Monastiraki- było nawet sporo ludzi. Niektórzy mi machali, gdy ich mijałem- chyba już mnie rozpoznają z bloga. Szok! Przecież jestem tu dopiero od niedawna. Jednak widzę, że Internet ma moc. Z kilkoma z nich chciałem porozmawiać, ale mówili językiem, którego nie znam. Jedynie znajomo brzmiało zgadnijcie co? Ela…

Po przejściu kilku kilometrów moje zmęczenie sięgnęło zenitu i dałem człowiekom do zrozumienia, że czas wracać do domu. Pomyślałem- taki kawał będziemy szli z powrotem? Jedźmy trolejbusem- przecież mam za darmo. I tu niespodzianka, bo pojechaliśmy czymś innym. W życiu czegoś takiego nie widziałem! Najpierw bramki, do których przykłada się bilet i wtedy one się otwierają i można przejść dalej. Ale że ja jestem mały to mogłem przejść bez biletu. Chwilę postaliśmy i nagle…..Jest nasz kolejny środek transportu! Ja Cię nie mogę ale odlot! Jako fan wszelkich środków transportu byłem naprawdę zaskoczony. Przyjechał po mnie pociąg- kto by pomyślał! Ale to nie był taki zwykły pociąg jak myślicie tylko podziemny. U mnie na wiosce tego nie było a w Atenach mają coś takiego i nazywa się metro. Są różne kolory i do mojego domu jedzie kolor zielony.  Powiem Wam, że warunki o wiele lepsze niż w autobusie. Miałem miejsce siedzące, przy oknie.

W sumie to trochę bez sensu, bo metro jechało w tunelu i widoków nie było żadnych ale sami wiecie, że miejsca przy oknie są fajne. Znowu kilka osób uśmiechało się do mnie i pokazywali mnie sobie palcem- muszę przyznać, że nie spodziewałem się, że tak wielkiego rozgłosu. Znowu minęło parę minut i słyszę: „ Morrisku wysiadamy”.  Dotarliśmy do domu, było już naprawdę późno a ja zmęczony zapamiętywaniem wielu szczegółów szybko usnąłem.

c.d.n.